LET'S DANCE

Hey,hvar á ég að byrja? Lífið líður svo ótrúlega hratt, það er fáránlegt. Ég trúi því ekki að átján ára mánuðurinn minn sé bara allt í einu runninn upp. Apríl er ótrúlega skrýtinn mánuður. Ég er eiginlega alltaf týnd einhvers staðar í einhverju rugluðu millibilsástandi að reyna að venja mig við tilhugsunina um að verða fullorðin. 27. apríl mun koma, fyrr eða síðar. Sama hvað ég geri. Scarlett O'hara var orðin ekkja 18 ára og móðir, hún saknaði hugljúfu tímanna á Tara með gullnar bómullarsléttur svo langt sem augað eygði og aðdáunarfull augnarráð Tarleton-tvíburanna föst við sjálfa sig. Ég er ekki ekkja. En ég hef heldur aldrei haft neina Tarleton tvíbura í takinu. Og ég get ekki sagt að ég hafi fjörugan æskublóma í kinnunum eins og Scarlett.(Kinnarnar mínar taka samt stundum á sig mjög fjólurauðan lit en það er ekkert sem minnir á æskublóma, í alvöru, það vill enginn sjá það). Ég er ekki einu sinni sérlega smáfætt.
Ég ætla að segja frá sjálfri mér því ég hef ekki frá neinu öðru að segja og ekkert annað að gera (nema auðvitað læra fyrir og taka rafrænt líffræðipróf, gera síðari hlutann af 58. kafla í latínu, læra almennilega skemmri deilingu fyrir þriðjudagsstærðfræðiprófið og byrja að setja upp glærusýningu fyrir tölvufræðifyrirlesturinn um Egyptaland, en hverjum er ekki sama, í alvöru? Ríkidæmi fólgið í menntun er ekkert smá 90's.)
Ég fæddist sólríkan þriðjudagsmorgun. Það segir mamma og ég trúi henni.
Fyrst var ég samt alveg: Einmitt. Allar mömmu eru með fettish fyrir fæðingum á sólríkum morgnum. En þá sagði mamma að Herra (risavaxna systir mín) hefði fæðst 28. desember um kvöld.
Ég fæddist, og svo fór ég ein míns liðs í doktorsnám til Lundar í Svíþjóð á fjórða aldursári.
Nei ég er að grínast. Ég fór með fjölskyldunni. Í Svíþjóð fékkst mikið af kavíar í áltúpum, litlum pylsum kölluðum prinspylsur, ballerínukex og bláum gosdrykk sem Gunni, yngri bróðir minn, fékk algjöra þráhyggju fyrir að leita uppi þegar hann komst á táningaskeið.
Í Lundi þurfti ekki að keyra langt til þess að komast út á akur með eplatrjám meðfram eða sólströnd sem var kölluð Lomma. Skólinn minn var kenndur við einhvern Mortens og hélt ég lengi að Bubbi Mortens væri honum eitthvað tengdur. Bernskan. Full af lygum og sjálfsblekkingu. Áður en ég fór í þann skóla, var ég á leikskóla. Ég var með aflitað hár, prinsvalíant klippingu og mjög skrámaða og sólbrúna fótleggi. Þegar ég flutti til Íslands fór ég í tvo grunnskóla og síðan í menntaskóla. Ég eignaðist vinkonu sem heitir Kristín eins og allir vita.
Flestir sem þekka mig vita að ég tala mjög mikið um fjölskylduna mína. Sérstaklega bræður mína. Bróðir minn, Gunni, er frekar eðlilegur unglingsstrákur en það munar ári á okkur. Enn sem komið er hef ég ekki komið auga á stórfelldar misfellur í fari hans og hefur mér á síðustu árum sýnst hann frekar náttúrulegur. Yngsti bróðir minn heitir Höddi og er einfaldlega frábær manneskja. Ekki aðeins með einstaklega fallega beinbyggingu og andlitsfall heldur er hann líka hreinlyndur, (ekki sérlega hugdjarfur en ég er að vinna í því að láta hann lenda í eftirminnilegri lífshættu sem fær hann til að láta af meðfæddri skynsemi og gera eitthvað hetjulegt), lundgóður, kurteis, fyndinn, siðsamur, gáfaður og skemmtilegur. Ég ætla svo að stikla á stóru með systrum mínum enda spannar aldursbilið á milli þeirra nærrum því tvo áratugi. Sú yngri heitir Eva og er algjört gull af stelpu. Sú eldri er Herra stóra syss. Bekkjasystir mín sagði að hún væri hippster. Hún er allavega mjög hávaxin og hefur ekki fengið sér permanent þrátt fyrir að vera á þrítugsaldri og fermd. Það ætti að segja manni eitthvað um persónuleika hennar. (Æjæj).
Mamma mín er kona en ekki pabbi minn.
Ég sjálf myndi lýsa sjálfri mér sem mjög áhugaverðri manneskju. Ef ég að vera alveg einlæg (og beita þar með sterkasta vopni mínu í mannlegum samskiptum) segði ég að ég hefði í raun aldrei laðast jafnákaflega að neinni manneskju og sjálfri mér þrátt fyrir að eiga oft í mjög stormsömu og bitru sambandi við sjálfa mig. Helstu einkenni mín eru að ég er mjög æðaber og með fatta þumalputta. Ég er með sítt ljósskolleitt hár, blá augu og stóran munn. Ég er meðalgrannvaxin og meðalhá. Helsti galli minn er líklega slæmur persónuleiki en ég get verið mjög hnyttin og er afar góð í að herma eftir til dæmis röddum fólks.
Helsta takmark mitt í lífinu er að verða vinsæl, dáð og rík en þar sem ég er að vera einlæg verð ég að viðurkenna að þetta er bara eitthvað sem ég get séð í fjarlægri framtíð. Þangað til er ég að einbeita mér að andlegu heilbrigði mínu og menntun (eða allavega stefni ég á það í nálægri framtíð, þangað til er ég bara takin' a chillpill).

Ég veit ekki enn hvenær ég mun deyja, en það gerist einn daginn og ég hlakka ekki til.

Í dag fórum við Stína í ræktina. Ég vaknaði óvart klukkan níu um morgun og lá uppi í rúmi og las "Fantatak" eftir Jerzy Kosinski og hringdi svo á kristilegum tíma í Stínu og bað hana að koma með mér að þjálfa byssurnar.
Við Kristín erum skipulega að undirbúa okkur undir það að verða einhvern tímann króaðar af í húsasundi af einhverjum ruddum. Þá er eins gott að vera massaður og svífast einskis til að bjarga lífi sínu (jafnvel þó það feli í sér ofbeldi og ég segi þetta sem mjög mikill friðarsinni, stundum verður bara að taka Bismarck á þetta, á suma dugar bara blóð og járn). Þess vegna erum við báðar með kort í World Class. Þegar við vorum á leiðinni út mættum við pabba og bróður mínum. Líkamsræktarstöðvarnar eru alltaf að verða heimilslegri og heimilislegri.

Í gær fékk ég einkunn fyrir kjörbókarritgerðina mína í ensku. Ég skrifaði um bókina Catcher in the Rye og fékk mjög óverðskuldaða áttu, enda endaði ritgerðin á mjög einlægum nótum og var full af erfiðum og löngum enskum orðum og flóknum skáldlegum túlkunum, sumar sóttar glóðvolgar af sparksnotes. Ég byrjaði að skrifa ritgerðina klukkan hálf fimm um daginn og kláraði ekki fyrr en klukkan ellefu um kvöldið og nánast aldrei hefur nokkuð reynt jafnmikið á andlegt þrek mitt. Ég hefði gefið mér í minnsta lagi níu. Enda stóð ég á fætur fyrir framan allan bekkinn og löðrungaði enskukennarann minn.
Ekki. Enskukennarinn minn er fyrir hið fyrsta alltof hávaxinn (hann er eins og ofursmávaxni latínukennarinn minn sagði: "..einn af þessum hávöxnu enskukennurum..") og að auki var ég ekki alveg það tryllt. Ég var bara hneyksluð á þessari akademísku forsmán. Ég býst við því að hann hafi dregið mig niður fyrir að skila of seint..... .. .. .. ..... ...
Hann má samt eiga það að honum er annt um að fræða nemendur sína um "Pop culture" og er alltaf að spila eitthvað eins og nítján sekúndur af Billy Joel og smá Smiths og svona.
Í þessari viku (svo ég fari nú að ljúka þessu rugli) skilaði ég loks inn útfylltu blaði á skrifstofuna, brautarskráning. Ég valdi fornmála 2, þýsku.
Fyndið.
Ha ha. Ég veit í alvörunni ekki hvaða fáviti er með fjartýringuna að heilanum á mér, en ég er alltaf að gera eitthvað og fatta að ég hafi gert það eftir á.
Ég sem ætlaði á nýmála2 til að sýna mótstöðu gegn menntahroka. (Hefði samt ekki gert það, hversu boring þarftu að vera til að velja hagfræði eða viðskiptafræði þegar þú getur lært latneskan viðtengingarhátt?)

Bækrakkar (samt aðallega folar), ykkar einlæg Maja/María/Marteinn (þið ráðið)

Og svo smá 80's í tilefni af því að systir mín fæddist á níunda áratugnum og mamma mín fílar diana ross:

http://www.youtube.com/watch?v=4GtyMeEcPPE

(mamma er að syngja með)