Tímamót

KVÖLDIÐ folar.
Ég er komin með nóg af því að hver morgun hefjist á andvarpi og sé eiginlega bara kvöl. Í alvöru talað. (Hver morgun á að vera góður, ég meina, þetta er mjög stór hluti lífsins). Náttúran innra með mér öskrar á sólarupprás og úthvíldargeisp með tilheyrandi handleggsteygingum.
Í staðinn vakna ég í fósturstellingum með fjögurra kílóa þung augnlok og kjálka of stirða af þreytu til að geta geispað nautnalega. Ég þjáist af morgunógleði orsakaðri af þreytu en ekki óléttu. HVERSU SVEKKJANDI geta ótímabær óþægindi eiginlega verið.
Ég þarf í alvörunni að fara að panta mér vekjaraklukku með áföstu sólarupprásarvasaljósi á netinu.
Rúmið mitt er samt framúrskarandi. Alveg virkilega frábært. Gormadýnur hafa bara einfaldlega sannað sig, þær komu, sáu og sigruðu og svampdýnur eða eggjabakka-heilsudýnur eru bara einhver seigur brandari sem er alveg á grafarbakkanum í dýnubransanum. Ég væri samt til í tvær sængur til viðbótar. Eina til að sofa með undir mér og tvær ofan á. Hvað get ég sagt? Ég er virkilega mikill nautnaseggur. Það er allt rómantísku uppeldi mínu, ömmu Herdísi, Disney myndum og ástarbókarlestri (og ævintýralestri) að þakka.
Ég er samt ekki komin til að ræða þetta. Ég er mætt á svæðið til að tilkynna mögulegt hvarf mitt af síðunni. Ég er að hugsa um að stofna aðra. Funheitum aðdáendum mínum lofa ég að sjálfsögðu stöðugri uppfærslu á þeirri nýju og auðvitað sama töfrandi dagbókarþemanu sem mun láta ykkur fá það á tilfinninguna að þið liggjið flatmagandi á tvíbreiða rúminu ykkar í köflóttum náttbuxum að lesa loðna dagbók með svona unglingalegum úrklippum og ljósmyndum og slíku. Kannski með kirsuberjakóla í annarri hendi, en ég mæli samt ekki með því. Það er mjög bragðvont. 

 Ps. Var ekki prins Valíant, ljóshærður? Ég datt í smá fortíðarleit á google og ég sé ekkert nema svarthærðan mann þegar ég googlaði hann. Ég er MJÖG ósátt. Prins Valíant skipaði mjög stóran sess í svona "baksviðs"mynd æsku minnar, ég meina, ég las bókina fyrst í fyrra (hálfa) en þær voru samt alltaf þarna. Gunni átti þær allar og eitthvað af þeim heima hjá ömmu og þetta eru afar flottar bækur. Svo spillir ekki fyrir hvað riddarasögur eru frábærar; kvendýrkun, kurteisi, kristilegt hugarfar og þessi klassíska klipping sem tók pottaklippinguna upp á allt annað level. Góður boðskapur. Ekki hægt að setja út á þetta.

Ps.2. Þegar ég var lítil eyddi ég öllum mínum frístundum í að horfa á teiknimyndirnar með Heiðu sem amma átti á óteljandi mörgum spólum. Ég lét mig dreyma um líf á svipuðum nótum og Heiðu í mörg ár.
1. Kjóllinn hennar. Ég bað frænku mína að kaupa svoleiðis handa mér í Þýskalandi rétt áður en hún fór þangað. Hún fann hann ekki. Ég býst við því að hann hafi selst upp svona 1909. Maður getur víst alltaf verið vitur eftir á.
2. Heyrúmið hennar. Svo ég tali enn meira um rúm. Ég sagði að gormadýnur væru það besta. Heyrúm eru betri. Ég man það núna. Afi hennar safnaði saman heybing og breytti teppi yfir og hún svaf á því. Draumur sem ég býst við því að muni blunda lengi í mér.
3. Maturinn hennar og Péturs. Þessir hringlóttu, dökkbrúnu brauðhleifar! Þessi oststykki! Þessi mjólk sem þau drukku af skálum eða beint úr spenum geitanna.. Ég skar einu sinni sjálf gotta-oststykki í tvo bita og reyndi að borða.. ég býst við því að gotta-ostur sé ekki nægilega hrein afurð.

Mér mun alltaf þykja svo innilega vænt um þessar fallegu teiknimyndir!!

                                          Afi, Klara, Pétur, Snædrottning litla og Heiða sjálf.



Kveðja, M.