þegar lífið fer fram úr manni

Kæru folar, tölvan mín hefur verið í viðgerð svo ég hef ekki getað komist inn á síðuna. Hún er reyndar enn í viðgerð svo ég er að laumast í hina forboðnu tölvu móður minnar. Ég held að hún sé með einhver wikileaks gögn inná þessari tölvu. Ekkert nema djúpstæðasta örvænting gæti kallað fram það ímyndunarafl sem mamma notfærir sér við að fela þennan forláta grip.
ÞAÐ ERU JÓL! Jólin eru yndislegasti tími ársins og ég ætla ekkert að draga eitthvað úr tilfinningum mínum, ég er bara að meina það sem ég segi. Jólin eru yndislegasta uppfinning allra tíma og heldur í mér lífinu.
Hvað um það. Dagurinn byrjaði erfiðlega en það eru jól og þau draga allt upp á æðra stig. Ég ætla samt ekkert að reyna fegra atburðarrás dagsins. Vil bara að fólk hafi það í hug að sem mjög sterkur persónuleiki (að minnsta kosti persónuleiki í styrkleikaleit) og mikið jólabarn þá hefur mér tekist að lifa lífinu eins og lífið sé bara hollywood mynd með jennifer aniston í aðalhlutverki.
Svona byrjaði dagurinn. Ég hrökk upp úr hádegismóki, rúmliggjandi við símhringingu. Þá hentist ég á fætur til að svara símanum en rak mig um leið í gríðarstóran spegil í líkamsstærð með þeim afleiðingum að hann hrundi í gólfið.
Ég náði ekki að svara símanum.
Fólk er svo óþolinmótt. Það gerir greinilega ráð fyrir því í sjálfhverfu sinni að allir eigi spegla úr plasti. Með því að ná ekki að svara símanum hófst sjö ára ógæfa mín sem ég held að hafi af haganleika almættisins verið þröngvað saman á þennan eina dag. Ég horfði upp á þetta ferkantaða ferlíki á gólfinu mínu. Brotin þöktu parketið og spegillinn var eins og einhver hefði teiknað á hann svartan kóngulóavef. Ég ákvað að mér væri sama. Enda ljótur spegill og gömul mubla frá fyrrum sambýlismanni mínum, Herru stóru syss. Fór bara niður og náði í ryksuguna. Fyrst tíndi ég upp öll stærstu glerbrotin og hóf síðan að soga hin upp í óvandlátann belg ryksugunnar. Mér til mikillar ólukku, rann æði á húsmóður mína sem nýlega gerðist ryksugufasisti eftir að suguslangan stíflaðist og æpti að ekkert mætti ryksuga nema ryk og smæstu glerkorn. Þessi sem sæust ekki. Þannig fór að ég ryksugaði þau sem ég sá ekki og tíndi þau stærstu ofan í ruslafötuna. Svo fann ég til svengdar og fór niður og hitaði mér núðlusúpu. Síðan læddi ég mér aftur upp í fleti mitt þó ég sé almennt á móti því að hafa eitthvað matarkyns upp með mér. Ég gerði undantekningu, en það endaði illa. Að brjóta góða venju er eins og að stinga rýtingi í bakið á karmanu þínu. Endar ekki vel. Enda sullaði ég núðlunum mínum yfir allt rúmið mitt og brenndi mig á fótunum. Afmælisveislan hennar Herru átti að vera haldin síðar um kvöldið. Ég þyrfti því að flýta mér að skipta um rúmið og svoleiðis. Ég ákvað að taka á mig rögg. Ég sagði við sjálfa mig: "MARÍA ELÍSABET, það eru jól og brotnir speglar orsaka ekki ógæfu!" Svo stökk ég á fætur og náði í ryksuguna til að hreinsa herbergið almennilega og breyta því fyrir fullt og allt úr fótpyntingarflöt og yfir í sakleysislegt svefnherbergisgólf. Það gekk erfiðlega því ég stakk mig á fjóra mismunandi staði og tók síðan eftir því að berar ilja mínar skyldu eftir sig blóðug fótspor. Það var leiðinleg uppgötvun. Ég fann mér plástur og svo ryksugaði ég allt upp og beit mig í jaxlinn.
Ég veit í alvörunni ekki hversu oft ég hef bitið mig í jaxlinn en ég held svo oft að nú séu þeir sokknir ofan í tannholdið. Ég held ég hafi ekki lengur jaxla. Héðan í frá ætla ég að segja "beit ég mig í tannholdið". Allir eiga eftir að vera alveg: "Hvað var þessi pía eiginlega að reykja? Sumir hafa borðað yfir sig af tánöglum...!" Og ég verð alveg: "Hey! Þegiðu! Ég naga ekki táneglur! Það er sjúklegt!"
Eftir að hafa lagað til í herberginu og svoleiðis hófst afmælisveislan og hún var ágæt. Ég talaði lengi við fullorðna frænku mína um dóttur hennar sem hefur meikað það í lífinu. Dóttir hennar er tveimur árum yngri en ég og spilar handbolta með ameríska landsliðinu og er ári á undan í skóla. Ég beit mig bara í tannholdið og saug upp í nefið og sagði upphátt: "Já, hún stendur sig frábærlega! Ég er einmitt algjörlega á þeirri skoðun að félagslíf í menntaskólum sé svo ofmetið, persónulega finnst mér bara að það að læra sé málið!" Inside of me, i was screaming. (-Titanic, í byrjun, þegar Rose stígur út úr vagninum og er að gefa í skyn hvað henni líður illa í yfirborðskenndri upperclass veröld sinni). Ekki misskilja mig. Ég er ekki svona andsnúin uppháttsögðum skoðunum mínum. Ég er bara í grátlegu ósamræmi við þær. Ég meina. Þessi frænka mín fékk mig í svona tíuþúsundasta sinn í sautján ára gömlu lífi mínu til þess að fella ósýnilegt tár yfir því að ég hafi ekki afrekað neitt. Ég sem ætlaði að vera búin að gefa út skáldsögu og leika í bíómynd þegar ég væri sextán ára. Afhverju er engin búin að uppgötva mig.. gullnáman sem ég nú er? Ég ætlaði líka að rúlla upp EMMERR og var búin að sverja þann hljóða eið með sjálfri mér að mæta aldrei með skítugt hár í skólann og læra alltaf heima.

Núna kemur smá lífsyfirlit.. hvað ég hef afrekað.. hvar ég er stödd á rithöfundaferli mínum, bara smá æviágrip.

Nei, ég er að grínast. Ég er ekki það ósérhlífin. Ég hef nefnilega ekkert afrekað. Í alvöru talað. Cristopher Paolini myndi fnæsa af fyrirlitningu eða klappa mér vorkunnsamlega á öxlina.
Justin Bieber myndi mæla með youtube til að koma mér á framfæri sem söngkonu en ég myndi bara segja með tárin í augun að ég yrði líklega króuð af niðri í Kösu og grýtt af öllum krökkunum. Ég er að horfast í augu við staðreyndirnar. Að hafa prjónað hálfsmetra langan trefil í hogwartskólastíl og hafa tekist að borða tvær pringlesdósir upp á eigin spýtur telst hvorki til afreka né eitthvað sem ég gæti nýtt mér til frægðar og frama. Sem er sorglegt því ég stefni í alvörunni mjög hátt.
1. Verða fræg og rík.
2. Bjarga konum í Jemen og berjast gegn mannsali.
3. Útrýma fátækt og hætta alfarið að taka líf íslenskra kóngulóa.
(Í alvöru talað! Hversu grimmur getur maður verið! Íslenskar kóngulær hafa ekki einu sinni eiturkirtla eða eitthvað.)
4. Byrja að mæta í skólann með fullt af þétt og smátt skrifuðum glósublöðum og með þykkan trefil vafðan um hálsinn og augntillit sem segir: "Ég er gáfuð og þenkjandi týpa sem tilheyri lúðahópnum því þar er áhugavert fólk með skapandi hugsanir!"

Allavega. Ég hlakka óendanlega mikið til á gamlársnótt. Svona sé ég þetta fyrir mér:

Og svo að lokum þessi því hún er eitthvað svo "augu hennar sem djúpir brunnar í senn sokkin af visku en blikandi af forvitni og lífsgleði" sem er ekkert smá rómantískt og rithöfundarlegt.

M IS OUT.


Ps. Ég ætla að byrja að æfa mig í ensku svo ég verði einn daginn jafnvíg að ensku og íslensku. Það kæmi sér vel í framasókn minni.
GLEÐILEG JÓL OG FARSÆLT KOMANDI ÁR ELSKU, ELSKU FOLAR!