Tímamót

KVÖLDIÐ folar.
Ég er komin með nóg af því að hver morgun hefjist á andvarpi og sé eiginlega bara kvöl. Í alvöru talað. (Hver morgun á að vera góður, ég meina, þetta er mjög stór hluti lífsins). Náttúran innra með mér öskrar á sólarupprás og úthvíldargeisp með tilheyrandi handleggsteygingum.
Í staðinn vakna ég í fósturstellingum með fjögurra kílóa þung augnlok og kjálka of stirða af þreytu til að geta geispað nautnalega. Ég þjáist af morgunógleði orsakaðri af þreytu en ekki óléttu. HVERSU SVEKKJANDI geta ótímabær óþægindi eiginlega verið.
Ég þarf í alvörunni að fara að panta mér vekjaraklukku með áföstu sólarupprásarvasaljósi á netinu.
Rúmið mitt er samt framúrskarandi. Alveg virkilega frábært. Gormadýnur hafa bara einfaldlega sannað sig, þær komu, sáu og sigruðu og svampdýnur eða eggjabakka-heilsudýnur eru bara einhver seigur brandari sem er alveg á grafarbakkanum í dýnubransanum. Ég væri samt til í tvær sængur til viðbótar. Eina til að sofa með undir mér og tvær ofan á. Hvað get ég sagt? Ég er virkilega mikill nautnaseggur. Það er allt rómantísku uppeldi mínu, ömmu Herdísi, Disney myndum og ástarbókarlestri (og ævintýralestri) að þakka.
Ég er samt ekki komin til að ræða þetta. Ég er mætt á svæðið til að tilkynna mögulegt hvarf mitt af síðunni. Ég er að hugsa um að stofna aðra. Funheitum aðdáendum mínum lofa ég að sjálfsögðu stöðugri uppfærslu á þeirri nýju og auðvitað sama töfrandi dagbókarþemanu sem mun láta ykkur fá það á tilfinninguna að þið liggjið flatmagandi á tvíbreiða rúminu ykkar í köflóttum náttbuxum að lesa loðna dagbók með svona unglingalegum úrklippum og ljósmyndum og slíku. Kannski með kirsuberjakóla í annarri hendi, en ég mæli samt ekki með því. Það er mjög bragðvont. 

 Ps. Var ekki prins Valíant, ljóshærður? Ég datt í smá fortíðarleit á google og ég sé ekkert nema svarthærðan mann þegar ég googlaði hann. Ég er MJÖG ósátt. Prins Valíant skipaði mjög stóran sess í svona "baksviðs"mynd æsku minnar, ég meina, ég las bókina fyrst í fyrra (hálfa) en þær voru samt alltaf þarna. Gunni átti þær allar og eitthvað af þeim heima hjá ömmu og þetta eru afar flottar bækur. Svo spillir ekki fyrir hvað riddarasögur eru frábærar; kvendýrkun, kurteisi, kristilegt hugarfar og þessi klassíska klipping sem tók pottaklippinguna upp á allt annað level. Góður boðskapur. Ekki hægt að setja út á þetta.

Ps.2. Þegar ég var lítil eyddi ég öllum mínum frístundum í að horfa á teiknimyndirnar með Heiðu sem amma átti á óteljandi mörgum spólum. Ég lét mig dreyma um líf á svipuðum nótum og Heiðu í mörg ár.
1. Kjóllinn hennar. Ég bað frænku mína að kaupa svoleiðis handa mér í Þýskalandi rétt áður en hún fór þangað. Hún fann hann ekki. Ég býst við því að hann hafi selst upp svona 1909. Maður getur víst alltaf verið vitur eftir á.
2. Heyrúmið hennar. Svo ég tali enn meira um rúm. Ég sagði að gormadýnur væru það besta. Heyrúm eru betri. Ég man það núna. Afi hennar safnaði saman heybing og breytti teppi yfir og hún svaf á því. Draumur sem ég býst við því að muni blunda lengi í mér.
3. Maturinn hennar og Péturs. Þessir hringlóttu, dökkbrúnu brauðhleifar! Þessi oststykki! Þessi mjólk sem þau drukku af skálum eða beint úr spenum geitanna.. Ég skar einu sinni sjálf gotta-oststykki í tvo bita og reyndi að borða.. ég býst við því að gotta-ostur sé ekki nægilega hrein afurð.

Mér mun alltaf þykja svo innilega vænt um þessar fallegu teiknimyndir!!

                                          Afi, Klara, Pétur, Snædrottning litla og Heiða sjálf.



Kveðja, M.

ERFIÐIR TÍMAR

                   Smá tilfinningaleg kreppa í gangi en ég er að vinna í því.

Þessi dagur hefur verið mjög leiðinlegur en hann átti samt góða spretti, ég keypti tvær skáldsögur, eina sögubók og snickerssúkkulaði.
Ég tók leiðinlegt próf og átti samræður við kennarann minn, SA undir blálok próftímans.
Ég: "Fæ ég hálft stig ef ég veit hvers son einhver er en man ekki allt nafnið hans?" (Brosti blíðlega, maður gefur seint upp vonina um að SA sé ginnkeypt fyrir sjarmerandi nemendum. SA reyndist ekki ginnkeypt fyrir sjarmerandi nemendum í dag).
Spegilaugað: "Allir  eru einhvers son."
Ég: "Fæ ég stig ef ég veit hvers son?"
Spegilaugað: "Á íslensku gildir allt nafnið."
Ég: "Þannig ég fæ ekki stig fyrir að vita helminginn?"
Spegilaugað (með titrandi nasvængi og lokuð augu eftir hálfra mínútna þögn): "Ekki prútta við mig um einkunnir!"

Þetta var smásmugulegt og ómerkilegt próf, ég lærði ekkert af því nema það að menning Íslendinga til forna var leiðinleg og þurrskúnksleg og helst ætti að brenna allar þessar fornsögur og grafa í mykjuhaug. Þetta er bara það sem maður lærir í skólanum. Ég er ekkert að reyna að vera umburðarlynd. Afhverju er það alltaf þannig að ég sé sjálfa mig grafna ofan í eitthvað kviksyndi umburðarlyndisins? Síðan hvenær komst það í tísku og varð viðurkenndur hluti unglingamenningar að unglingar væru að umbera skólakerfið? Musteri hinnar andlegu eymdar ÆTTI að umbera mig með flóttakenndu og hræðslulegu augntilliti, þar sem ég er uppreisnargjarn unglingsmunkur. People should not be afraid of their governments, governments should be afraid of their people.

Þetta blogg var leiðinlegt, ég held ég fari bara með bækurnar mínar tvær og grafi mig í snjó út í garði.

Ps: Ég veðjaði við sessunaut minn sem svo skemmtilga vill til að er eins konar annar eigandi þessarar litlu, unglingsstelpulegu og ilmandi vefsíðu. Það sem þið vissuð ekki um herr Snitzel er að þó hann sleppi því að blogga situr hann ekki bara og slefar -íklæddur dumbrauðum flónellnáttfötum með ísaumaðri kórónu á brjóstvasanum sem er skjaldamerki hertogaættar frá Dusseldorf, þekkt fyrir langrækni og þvalt handtak að loknum fasanaveiðitúrum, - nei! Herr Snitzl lærir latínu af mjög miklum móð.
Enda með alveg gígantískar einkunnir.
Ég er meiri lífsnjótandi og held að það sé meira til enn bara bænahald innan veggja Musteri hinnar andlegu eymdar, og einmitt þess vegna vil ég síst af öllu haldi áfram einhverjum bænalestri að vinnudegi loknum. Þegar ég sleppi út fyrir fúna veggi Gamla musteris,  líður mér stundum eins og lífið sé bara fullt af ævintýrum eins og til dæmis blogguppfæringum.
Skiljiði, ég leyfi mér hluti.
En aftur að byrjun þessa "P.s". Ég veðjaði semsagt við margnefndan sessunaut minn. Ég sagði: "Ég veðja að ég fái hærra en þú á þessu latínuvorprófi."
Hrokagikkurinn sneri sér upptendaður að mér og skrifaði skjálfhent af sjálfsöryggi - og ánægju: " Ókei, veðjum. 50 þúsund bandaríkjadalir."
Ég náði með samningasnilli minni að prútta þetta okurtilboð hrokans niður í 50 kall. En úr því gömlu voru byrjaðar ætluðum við ekkert að hætta strax. Ég veðjaði að Snitz yrði fornfræðingur eða latínukennari. Veðmál samþykkt - þúsund kall. Ég veðjaði einnig að hún yrði eins og pabbi hennar. Veðmáli aftur tekið og þúsund kall lagður undir. Af ónæmni sinni fyrir manneskjum lagði þessi góði herr síðan 1000 kall undir í því veðmáli að ég yrði félagsfræðikennari.
Ég verð semsagt rík í framtíðinni. Get ekki beðið.


Tilhlökkun vikunnar: Hittast hjá Fríðu og gestablogg *spennandi og fersk nýjung hjá folunum* frá mjög svo myndarlegri bekkjarsystur minni sem situr fyrir aftan mig og ég sný mér reglulega úr hálslið fyrir til þess að eiga snögg en árangursrík samskipti við. Klöppum  fyrir Ingu Brá.

Að lokum mynd af gömlu look-a-like-i mínu. Honum Snúði úr kvikmyndinni "Bróðir minn ljónshjarta". (Þessum til vinstri). Ég þótti alveg eins. Mér fannst það auðvitað ekkert gaman. Seint verður sagt að þessi litli snáði sé eitthvað lítið beauty. Ekkert efni í Little Miss Sunshine allavega.

Enda vildi ég alltaf líkjast Önnu í "Lína Langsokkur - á ferð og flugi".

ÁSTARKVEÐJA -M